Daar hoog in de bergen…….

 

Zonder een echt vakantiegevoel, bereiken we in Oostenrijk het bekende Zillertal. Ondanks deze toeristische streek vinden we een mooi vakantiestekje. De eerste tocht die we ondernemen is naar de Grunewandhutte. In het dal ruikt alles heerlijk fris vanwege de vele regen van gisteren. De beek ruist, de watervallen klateren, de koebellen rinkelen, o te wel het is genieten geblazen. Bij de hut bestellen we een boerensalade met 2 vorken. Dit is maar goed ook. De ervaring leert dat de porties dusdanig groot zijn dat we er met zijn tweeën voldoende aan hebben. De volgende dag staat de Berlinerhut op het verlanglijstje. Ik heb altijd iets gehad tegen brede wandelpaden. Bij mij moest het altijd smal en rotsachtig zijn. Maar ik neem nu al mijn vooroordelen weer terug: Wanneer je in zo’n mooi dal loopt maakt het niet meer uit hoe breed een pad is. Het laatste stukje is gelukkig een smal paadje: We bereiken de hut die uit 1898 stamt. De hoofdingang en de eetzaal zijn nog authentiek.  Bij het kassahokje dwalen je gedachten af naar de vorige eeuw. Het terras is in één woord geweldig. Hier zitten, met een zonnetje en uitzicht op de gletsjer is een sprookje. Pas na een aantal uren aanvaarden we met gezonde tegenzin de terugreis. Na een paar dagen vervolgen we onze reis via de Brennerpas, en rijden met een bocht omhoog naar Saltaus. Vanuit hier ondernemen we verschillende wandelingen. Zo ook eindigen we een dag bij Schlosswirt Juval. Een gemoedelijke hut met buiten vele terrasjes op verschillende hoogtes zodat iedereen een prive terras heeft. We bestellen de specialiteit van het huis: Sneeuwmelk of te wel Broodpap!. Iedere ochtend eet Rinands vader dit. Nooit verwacht dat ik dit ooit nog eens zal eten, en dat ik het lekker vind. Ik heb hier zelf een variatie op gemaakt, die u kunt proeven tijdens de kerstinloop en ik wil wil niet overdrijven, maar hij is nog lekkerder dan de chef kok in Italië maakt. Grappig dat je eerst stellig bent dat je iets nooit zal eten, maar dan wordt het anders klaar gemaakt en je vindt het lekker. Niets is zo veranderlijk als een mens. Voldaan en met veel indrukken vervolgen we onze weg. Dan breekt de dag aan dat we een meerdaagse willen lopen. Naar de Stettinerhutte. We staan om 6 uur op. Bepakt en bezakt gaan we met de bus naar Pfelders. Het weer wordt steeds slechter. Aangekomen zitten de bergen in de bewolking, regent het en zien we sneeuw. We wachten even af, maar het gaat harder regenen. We besluiten rechtsomkeert te maken en blazen de meerdaagse af. Soms moet je een beslissing nemen met je verstand en het gevoel uitschakelen. Na een heldere nacht staan we om 7 uur op. De zon schijnt. We besluiten om nu vanaf de andere kant naar de hut te lopen. Beginnend op 1600 meter hoogte. Na 3 kwartier nemen we een pauze in de Mittenkaserhutte. Wij beginnen met koffie waar er al een aantal een biertje nemen. Vanaf 2100 meter wordt de weg smaller en het uitzicht mooier. Het valt op dat er in dit dal nog veel koeien en schapen lopen. Zelfs nog een lammetje. Plots zien we achter ons iemand omhoog gaan. Wat doet-ie daar? Een paar minuten later wordt het duidelijk dat we hier met een Pferdeabtrieb te maken hebben. Een paar merries zijn gevangen. De veulens lopen mee de berg af. De rest van de groep galoppeerd naar achteren en verdwijnt achter de berg. Via haarspeldbochten lopen we steeds een stukje verder omhoog. Dan zien we 2 mountainbikers naar beneden komen. Met d beklimming van deze berg doe je de naam, mountainbike, eer aan. Maar velen kunnen dit niet aan. Hoe hoger we komen, hoe meer pauzes we nodig hebben. We troosten ons: we zijn niet de enigen. Op een gegeven moment zitten we er finaal doorheen. Dan zie we dat een tweetal voor ons de top bereikt. We kijken elkaar aan en denken: Wanneer zij dit kunnen, kunnen wij dat ook! De rugzak gaat weer om, stokken vast en lopen maar. Net voor de top even een moeilijke passage. Een paar rotsblokken omhoog daarna worden de haarspeldbochten kleiner en uiteindelijk bereiken we met alle moed die we in ons hebben de top: 2995 meter! Een waanzinnig uitzicht openbaart zich voor onze ogen, en ik laat een paar tranen van geluk. Iedereen die hier boven komt is oprecht gelukkig. Langzaam beseffen we dat dit het hoogste is wat we ooit hebben beklommen. We stellen het moment van teruggaan tot het uiterste uit. Maar uiteindelijk moeten we er aan geloven. 2 uur onder de top komen we 2 vaders met jonge kinderen tegen de 2 oudsten lopen zo makkelijk omhoog en stralen zo veel plezier uit dat het voor hun een eitje lijkt. Zij verheugen zich op een overnachting in de Stettiner. We kijken ze na. We eindigen  bij de Mitterkaserhut op het terras met een overheerlijke maaltijd. Nagenietend van dit schitterende dal. Langzaam gaat de zon onder….

De tocht naar de Eisjochl nog fris in het geheugen. Oude bekenden arriveren vandaag. Om 11.00 uur zitten we al aan de rode wijn, dit is niet onze gewoonte. Sporadisch zijn er van die bijzondere momenten dat je afwijkt van je normale patroon. We slapen die nacht als rozen en voelen ons zo fris als een hoentje. Met de gondelbaan laten we ons vervoeren naar 1900 meter. In de gondel is het een kippenhok. Er worden vele sterke verhalen verteld, we zijn blij wanneer we de gondel verlaten en de frisse berglucht kunnen opsnuiven. Ontspannen wandelen naar Maria en nestelen we ons heerlijk op de bank met een kop cappuccino. Daarna wandelen we omhoog richting de Hirzer. Er ligt een dun laagje sneeuw. Onderaan de kam, lopen we een man te gemoed, die naar beneden strompelt. Er zijn nog steeds mensen die niet weten wat hun grens is. Rustig vervolgen we ons pad, het water sijpelt overal van de berg, een heerlijk geluid. Zon en dichte nevel wisselen zich snel af, een ongelofelijk schouwspel. Bovenop de kam hebben we mooi uitzicht, we pauzeren en besluiten dat het genoeg is voor vandaag. Rustig lopen we terug. Naast ons zien we 6 marmotten met elkaar spelen, schitterend om dit te aanschouwen. We nestelen ons te neder en genieten volop. Het moment dat we verder afdalen, stellen we regelmatig uit. Maar uiteindelijk is er maar 1 blik nodig, we kijken elkaar aan en lopen naar beneden. Waar Maria, twee grote glazen warme vlierbessensap in schenkt en Gregor, aardappels en eieren bakt. Met een goed gevulde maag lopen we verder naar beneden. De volgende dag sluiten we het wandelprogramma af met een tocht naar de Schusterhutte. Stralend weer, knal blauwe lucht de zoveelste ansichtkaart wordt geprojecteerd op ons netvlies. Na twee uur genieten bereiken we de hut. Het zit er stampvol, we vinden nog net een plekje naast een stel Zwitsers. Conrad, de waard herkent ons gelijk. Aan elke tafel wordt met elkaar gekeuveld, ook al ontmoet je elkaar voor het eerst. Opeens word ik van achteren aangeraakt, het is Conrad, zo laat hij merken dat hij het waardeert dat je de moeite neemt om hier te komen. Iedereen hier, heeft de liefde voor de bergen en waardeert de kookkunsten van mevrouw. Iedere keer verbaas ik me erover wat ze hier te voorschijn tovert. Ze maakt echt de aller lekkerste omeletten. Maar je moet geduld hebben, hier is niet alles 1,2,3 klaar en je hebt niet allemaal tegelijk je eten. Maar wat maakt dat uit, op deze plek, met een verscheidenheid van mensen en iedereen die geniet. Hierop het terras verveel je geen enkele minuut. Wanneer je wilt kan je hierboven een zelfgemaakt kaasje kopen, zolang de voorraad strekt. We zijn te laat, een volgende keer meer geluk. Natuurlijk komt Conrad met de zelf gebrouwde zwarte bessen schnaps aan, heerlijk. Na 2 uur nemen we met tegenzin afscheid. Ik doe dit zoals bij ons de gewoonte is met 3 kussen, krijg ik gelijk van Conrad te horen 1 maal lang is beter dan 3 maal kort. Het is als je het maar weet. Op de terugweg staat er een ree aan de kant van de weg. Die ons aan kijkt, zo van wat doen jullie hier? Of te wel, dit is een plek om nooit te vergeten en zoals er op het terras gesproken werd de leukste hut in de bergen. We sluiten de vakantie af in Pfelders. Daar wordt de jaarlijkse almabtrieb gehouden. De koeien verlaten de bergen en gaan weer terug naar hun boerderij. We sluiten de dag af op de Lazinserhof, een plek voor jong en oud. Wanneer je niet kan lopen ga je met de koets. Ik hoop dat ik jullie even mee heb genomen op reis en dat u geniet van onze belevenissen. We zijn nu alweer bezig voor juni, ja mensen u geloofd het niet maar we laten de caravan thuis en gaan voor het eerst met een tent naar Noorwegen.