Berlijn: Een bewogen stad.

Sinds eind oktober zijn we met zijn vijven aan het plannen smeden voor de mei vakantie. We werken een aantal opties uit en kiezen de reis die het beste weer bied. We hebben keus uit: rondreis Denemarken, Berlijn en het Spreewald, Fussen, Naturns (Noord Italie) en de Franse Jura. De laatste maand voordat we op vakantie gaan, houden we driftig de weersvoorspellingen bij. Twee dagen voor vertrek hakken we de knoop door. We gaan naar Berlijn. Vrijdagmiddag 26 april geven we om 13.00 uur de aftrap voor de eerste etappe. De eerste 200 kilometer verlopen voorspoedig en we bereiken veilig camping Am Doktorsee te Rintelen. De eerste maaltijd is noodgedwongen in de camper vanwege het slechte weer, maar de macaroni met Lies-saus smaakt ons opperbest. De volgende ochtend maken we ons klaar voor een lange rit naar Krausnick. Tien kilometer voor Krausnick slaat het noodlot toe, lekke band en binnen een paar seconden staan we stil. Normaal is dit een fluitje van een cent, band verwisselen, maar omdat de band onder de caravan zit, controleer je die niet regelmatig op luchtdruk. En ja hoor, hij is te zacht, band er weer af en Rinand op pad met de reserveband. Wat is een TomTom tegenwoordig makkelijk, je toetst in benzinestation en hij brengt je daar netjes naar toe. Lucht erin en weer terug naar de caravan, band erop, krik eraf en rijden maar. Zonder oponthoud bereiken we veilig de camping Tropical Island te Krausnick. De camping is gebouwd op een voormalig vliegveld en was eerst eigendom van de nazi’s daarna verovert door de Russen. Je kan je er geen voorstelling van maken dat hier tot 1992 de vliegtuigen vlogen. Wat we wel merken is dat we rots haringen nodig hebben; onder het gras zitten stukken beton. We slapen als ossen en we merken dat we nachts bezoek hebben gehad, de afvalzak is grondig kapot gemaakt. Na een lekker ontbijt fietsen we over de voormalige startbaan naar het zwemparadijs. Aan weerszijden liggen oude hangars, we fietsen met z’n vijven naast elkaar. Een ongelofelijk gevoel maakt ons meester dat hier 21 jaar geleden hier nog vliegtuigen vlogen en dat we in voormalig Oost Duitsland zijn. De zwemhal is immens groot: 360 meter lang, 210 meter breed en 107 meter hoog. Het zwemparadijs is gigantisch: witte stranden, meerdere zwembaden, watervallen, palmbomen, vogels en de luchtballonen zweven boven ons. Het is moeilijk voor te stellen dat deze hal in 2000 gebouwd is om de grootste Zeppelin ooit te maken. Een luchtschip die goederen zal vervoeren naar moeilijk ontoegankelijk te bereiken plekken zoals de bergen en het oerwoud. Het bedrijf ging failliet en een handige jongen heeft de hal voor een schijntje opgekocht en er een zwemparadijs van gemaakt. Het is een hele belevenis, en dan te bedenken dat het 24 uur per dag open is en je kunt hier binnen overnachten in leuke hutten en tenten. Maar van slapen zal er weinig komen, je komt ogen te kort. Voor de 8 jarige Lisa is dit het Mekka, meer hoeft ze niet.  ‘s Avonds op de camping komt Rinand oog in oog te staan met een vos die de camping afstruint naar lekkere hapjes. Voor de volgende dag staat de dierentuin in Berlijn op het programma. Mooi om te zien dat ze proberen de dieren meer ruimte te geven, door het bouwen van onderkomens waar binnen en buiten geïntegreerd worden. Op 1 mei, de dag van de arbeid, maken een rondwandeling door Berlijn. Natuurlijk bezoek je de plekken, waar Berlijn beroemd om is. Ook al is het toeristisch: het blijft indruk maken, samen met de verhalen van de bevolking en de exposities, kan je een beeld schetsen van wat er is gebeurd. Bij de Brandenburgertor wordt een concert gegeven, ik dwaal even in gedachten 23 jaar terug toen ik hier tussen vele mensen stond en genoot van het concert “The Wall”. De mannen hebben hele andere gedachtes en zingen flarden van “Oost Berlijn Unter den Linden, er wandelen mensen langs vlaggen en vaandels, waar Lenin en Marx nog steeds op een voetstuk staan” van Het Klein Orkest. Het Holocaust Memorial is imposant in eenvoud en grootte, waar de 6 miljoen joden worden herdacht. De oude hofjes en de pleintjes stralen rust en sfeer uit, en de mensen zijn uiterst vriendelijk, het is heerlijk om hier te lopen. Je vergeet dat je in een drukke stad bent. We sluiten de dag af in herberg “Zum Nussbaum”. Binnen is het stampvol met de lokale bevolking. Een muzikant zorgt voor de sfeer. Gelukkig is er een plaatsje vrij op het terras, hier proosten we op een mooie en bewogen dag.

We pakken alles in en rijden naar de volgende camping, 38 kilometer verder naar het stadje Lubbenau. Campingplatz am Schlosspark is een natuurcamping in het Spreewald. De camping is omgeven door water. De vergelijking met Giethoorn is op zijn plaats, vele waterlopen en van alle kanten komen de punters en kano’s langs. De kleine sluizen bedien je zelf. Het is mooi om te zien: kano aanmeren, eruit, sluisdeur opendraaien, de kano in, de sluis invaren, sluisdeur dicht draaien, de sluisdeur aan de andere kant open draaien, even wachten tot dat je gedaald of gestegen bent en eruit varen. Dit is een hele onderneming maar gaaf om te doen. Maar wanneer je hier alleen vaart ik zou niet weten hoe je dit voor elkaar krijgt. Jammer genoeg hebben we te weinig dagen om dit ook uit te proberen. Na een broodje gegeten te hebben gaan we naar een klimbos. Lisa en ik laten ons een gordel aan meten. Aan de gordel zitten twee karabijnhaken en een katrol. We krijgen eerst uitleg en moeten een proefparkoers afleggen. O, mensen wat is klimmen en roetsen toch leuk, maar ook zeker spannend. Je hebt verschillende parkoersen. Lisa legt eerst alleen parkoers Bever af, volgens mevrouw een makkie. Samen wagen we ons aan het Das-parkoers. Bijna alles is op 3 meter hoogte boven de grond. We verplaatsen ons als echte tarzans van boom naar boom. Alles vinden we leuk, maar de wankele plankjes aan touwen zorgen voor opperste concentratie en eerst een beetje eng daarna reuze spannend. De roetsbanen zijn bij ons gelijk favoriet, hoe langer hoe mooier. Twee dagen later gaan we nog een keer. Lisa ziet grote meiden boven bij het Das-parkoers, de meiden durven niet verder. Lisa straalt aan alle kanten en zegt makkie. Het volgende parkoers is de Vos, alles is net iets hoger en moeilijker. Hier moeten we echt samen werken. In een houten bakje gaan we van de ene kant naar de andere kant. Mijn karretje komt hard aan de andere kant en stuit een stuk terug. Samen zorgen we ervoor dat ik veilig op het plateau aan kom. Soms zijn we net apen wanneer we een stuk zelf moeten klimmen. Maar alles is super leuk en we genieten in optimaforma. ‘s Avonds fietsen we naar Lehde. Lehde is miniatuur Giethoorn. Zeer toeristisch, maar daar moet je gewoon door heen prikken. De post wordt hier nog steeds per boot verspreid. Schoolkinderen en de brandweer zijn hier nog steeds afhankelijk van boten. We merken dat de muggen al actief zijn, ook al is het nog maar mei. Een anti-muggen stick is geen overbodige luxe. Boven op de kerk heeft zich een koppel ooievaars zich genesteld. Een schitterend foto-object. De volgende dag maken we een fietstocht. Vele bruggetjes trotseren we. Op een gegeven moment kwaken er zoveel kikkers dat we elkaar niet meer kunnen verstaan. We staan versteld dat we geen enkele ooievaar hier zien, voor hun zal dit het mekka zijn, of te wel de kikkers hebben hier ongelofelijk veel mazzel. Tijdens ons verblijf hoop je kraanvogels te zien, maar geen enkele laat zich zien. Na een paar dagen is de dag van vertrek weer aangekomen, hoe jammer het ook is, het huis en het werk roepen ons. We zijn nog maar een paar kilometer op weg, of ik schreeuw het uit, ik zie voor het eerst kraanvogels. Rinand schrikt zich een hoedje, ook logisch, ik moet me meer inhouden, iets minder enthousiast is ook goed. Binnen een half uur zien we 8 kraanvogels, waanzinnig, alleen we letten niet op en missen de afslag. We nemen de volgende afslag en rijden een stukje terug. De route gaat voorspoedig, we bereiken camping Am Doktersee te Rinteln zonder problemen. Hier sluiten we de vakantie af. De volgende dag ga ik met Lisa waterfietsen, de camera mee aan boord. Wie weet maak ik nog een mooie foto van een zwaan. Het geluk heb ik mee, voor het eerst fotografeer ik KLM-zwanen. Of te wel, ik fotografeer is bij het stijgen en landen, waanzinnig. Ik ben opgetogen, Lisa ziet dit anders en heeft het alleen over klik klik klik. Na maanden moet ik dit nog steeds horen. Een mooi einde van een bijzondere vakantie. Het is nu 6 augustus op 30 augustus of 31 augustus vertrekken we voor onze zomervakantie naar de bergen. We gaan een paar meerdaagse lopen, waaronder naar hutten net onder de 3000 meter. Zoals gewoonlijk zal ik ook hier een dagboek bijhouden. Of te wel: wie weet tot ziens.